Dwernik – kościół
Nazwa Dwernik wywodzi się od prasłowiańskiego słowa Dwernik (osoba pilnująca drzwi lub bramy odźwierny), co potem mogło być zapożyczone od bojkowskiego dweri lub dwerci (co oznacza wrota, furta, przejście). Dwernik był wsią prywatną, lokowaną na prawie wołoskim u ujścia potoku Dwernik do Sanu. Zachował się przywilej lokacyjny z 1533 roku, wydany przez Piotra Kmitę, Marszałka Wielkiego Koronnego, Starostę krakowskiego i przemyskiego. Wieś została podarowana rodzinie szlacheckiej Tarnowskich. Łukasz Tarnowski, syn Iwana osiadł w Dwerniku i przyjął od swojej siedziby nazwisko Dwernicki. Szlachecka rodzina rozproszyła się po całej Rzeczypospolitej. Z niej wywodzi się słynny bohater spod stoczka Łukowskiego gen Józef Dwernicki (1779 – 1857).
Pierwsza wzmianka o cerkwi w Dwerniku pochodzi z 1533 roku. Cerkiew parafialna p.w. św. Michała Archanioła, drewniana, została zbudowana w 1785 roku. Odnowiono ją w 1898 r. Z biegiem lat wieś zmieniała właścicieli; między innymi byli nimi: Stadniccy, Potoccy, Ramułowie. We wrześniu 1939 roku wieś została przecięta granicą państwową wytyczoną na Sanie. Dwernik znalazł się pod okupacją niemiecką. W 1945 roku Dwernik powrócił do Polski, ale ze względu na przewagę UPA, był to teren niebezpieczny.
Po II wojnie światowej w wyniku akcji przesiedleńczej w 1946 mieszkańcy Dwernika zostali wysiedleni do ZSRR, a wieś uległa zniszczeniu. w 1947 roku spłonęła cerkiew św. Michała Archanioła. Zachował się wieniec starodrzewu i resztki cmentarza. Obecny kościół powstał w latach 1979–81 wg projektu Jana Rządcy. Jako materiał do jego wzniesienia posłużyły fragmenty rozebranej cerkwi w Lutowiskach.
Nowa karta dziejów Dwernika zaczyna się dopiero w 1951 roku, kiedy to po regulacji granic z ZSRR, zaczęto zasiedlać ten teren.
